Sprankelende blauwe ogen, rode krullen en een klaterende lach; Madeleine is eindelijk vrij. Ze draagt een excentrieke jaren vijftig jurk met polkadot en rinkelt met haar armbanden. Haar hele leven is ze bang geweest voor het naderend onheil van gluiperige ziektes en de onvermijdelijke dood. Nu niet meer.
Blauwe plekken
Als kind is ze vaak bij dokters geweest met blauwe plekken, ondervoeding en bedplassen. Ze hebben haar allemaal zomaar laten gaan. Ook op school gingen er geen alarmbelletjes af als ze weer eens met stinkende kleren en een lege broodtrommel aankwam. Hoe ze de eerste 16 jaar heeft overleefd, weet ze zelf niet.
Uren fietsen met de haren in de wind. Dat was haar recept voor alles. Ze reed door lege dorpen en zag onbeschrijfelijk mooie wolkenluchten. Ze genoot van verdwalen en puzzelen op onnavolgbare routes. Toen haar fiets kapot was, moest ze de fietsenmaker smeken haar gratis te helpen. Hij deed het.
Het is haar uiteindelijk gelukt een veilig plekje te vinden voor zichzelf. En het lukte haar ook een goede man te vinden die van haar kon houden. Hij lijkt op de fietsenmaker. Zij praat nergens meer over. Het verleden is voorbij. Ze reisde met haar liefde vier keer per jaar naar Parijs en genoot, maar altijd was er die angst.
Volmaakt gelukkig
Nu is dat voorbij. Fietsen kan niet meer en Parijs is veel te ver weg. Maar ze is voor het eerst van haar leven volmaakt gelukkig. Als het ergste al is gebeurd, valt de angst soms weg. De dokter gaf haar nog anderhalf jaar. Hersentumor. Op dat moment verdween de donkere schaduw die er altijd was geweest. Ze leefde!
Dat is inmiddels drie jaar terug. Ze maakt collages aan de keukentafel met haar favoriete Franse chansons op. Haar man kookt elke avond een ander lievelingskostje. Ook al kan ze nog maar weinig eten, ze geniet van elk hapje. Het einde is zwaar. Hij blijft tot het laatst voor haar zorgen. Zij neemt dankbaar afscheid.
Madeleine heeft 52 jaar geleefd, waarvan de laatste 3 goud waren.