Petra van der Waal heeft twee passies: de zorg en schrijven. Haar beide hartstochten smolten samen in haar onlangs verschenen boek ‘Zorgen doe je zo’. Anja Schouten typeerde de bundel korte verhalen met een rake typering als een sleutelroman. Petra geeft de lezers immers via het sleutelgat een kijkje in haar leven als verzorgende in de wijk van een Zorgbalans Buurtteam. De namen zijn gefingeerd, de situaties zijn herkenbaar, komisch maar vaak ook ontroerend.
Met haar boek wil Petra tegenwicht bieden aan de discussies over de zorg waarbij het vooral om geld gaat. Achter elke voordeur schuilt een verhaal met een lach en een traan. Haar boek gaat over omgaan met familie, collega’s en verwijzers. En natuurlijk over de cliënten zelf, mensen die zijn aangewezen op de thuiszorg. Stuk voor stuk waargebeurde verhalen, maar wel met een knipoog. “Ik ontken niet dat de financiering van de zorg een belangrijk onderwerp is, dat er inderdaad zaken niet goed gaan vanwege een gebrek aan geld. Het zorgmanifest van Hugo Borst slaat de spijker op zijn kop, er is alleen nog zo veel meer. Het draait in de zorg en zeker bij Zorgbalans om de cliënt. Die staat centraal, daar doen we ons uiterste best voor. Ik en al mijn collega’s kozen voor de zorg omdat we hart voor mensen hebben, omdat we betrokken zijn. Van werken in de zorg word je niet rijk, het maakt je rijk.”
Alarmering
Petra werkte de afgelopen voor het Buurtteam in Heemstede maar stapte twee jaar geleden over naar het team Alarmering. Ze draait avond en nachtdiensten, zodat ze overdag als haar drie kinderen naar school zijn vertrokken tijd heeft om te schrijven. De nieuwe fiets die ze van haar man om als verzorgende door de Heemsteedse wijken te fietsen staat vrijwel ongebruikt in de schuur in haar achtertuin. Tegenwoordig rijdt ze in de Volkswagen Up door de regio. Mits ze niet, zoals een paar weken geleden, frontaal in botsing komt met een hert. Ook dat kan gebeuren. “We noemen onszelf ‘The Flying Sisters’. Team Alarmering past precies bij mij. Ik ben een echte duizendpoot, ik doe nu echt van alles. Dan zitten we hier en dan weer daar, we zijn vaak de hele nacht in touw. Dat is mij op het lijf geschreven.”
Heemstede
Ze is inmiddels verknocht aan Heemstede. En dat terwijl ze aanvankelijk haar proef ochtendje meelopen in haar huidige woonplaats nog wilde afzeggen. “Ik had een zorgopleiding gevolgd, die ik overigens niet had afgemaakt. Vervolgens werkte ik 25 jaar op een postkantoor achter de balie. Dat was geweldig om te doen. Tot het postkantoor sloot, toen moest ik wat anders zoeken. Dan toch maar de zorg besloot ik. Ik schreef een brief aan LUBA uitzendbureau. Die nodigden mij een week later uit als verzorgende een ochtend mee te draaien met een wijkverpleegkundige van Zorgbalans in Heemstede. Het leek me helemaal niets. Ik woonde zelf in Heemskerk, Heemstede was in mijn ogen een rijke gemeente vol grote villa’s en kakkineuze mensen. Dat bleek een vooroordeel van jewelste. Twee jaar geleden zijn we zelfs naar Heemstede verhuisd. Wij hebben het hier reuze naar ons zin.”
Andere kant
De zorg heeft Petra dus veel gebracht, zoals plezier in haar werk, een nieuwe woonomgeving. Maar het schrijversbloed bleef stromen. Vandaar ook dit boek, vandaar de stapel schrijfblokken in de hoek van de woonkamer. Ze is inmiddels gestart met haar tweede boek. Als kinderen en man naar de televisie kijken, laat Petra woorden uit haar pen vloeien. “Ik kan me heel goed afsluiten, van lawaai, gepraat of gelach heb ik geen last. Ik vind het zelfs gezellig. Ik probeer ook in mijn tweede boek de zorg van een andere kant te belichten. Bovendien wil ik laten zien dat wij als medewerkers in buurtteams ook van cliënten leren.”
Lief en aardig
Volgens Petra hebben thuiszorgmedewerkers soms ene heel ander beeld van een cliënt dan de familie. “Cliënten die geen contact meer hebben met hun kinderen, terwijl ze juist voor ons lief en aardig zijn. Als een cliënt je vertrouwt, laat hij je soms heel dichtbij komen. Dat ze je in hun hart laten kijken, je vertrouwen, dat is zo kostbaar. Ik vind dat je best een beetje mag houden van een cliënt. Als je maar niet over de grens gaat. Waarom zou dat niet professioneel zijn? Dat je een keertje extra door de straat rijdt om te kijken of het licht wel uit is. Kinderen en partners moeten weten dat hun vader of moeder bij Zorgbalans in goede handen is. Ik vind dat enorm belangrijk.”