Afgelopen zaterdag, 21 augustus werd onze auteur Fred Andringa 90 jaar. Zondag ging ik samen met Dolien Buijs (NVA) bij hem op bezoek.
In 2014 kwam Dolien, toen nog werkzaam bij de NVA, in contact met Fred. Hij was een boek aan het schrijven over zijn pas ontdekte autisme. Zijn vrouw was overleden en hij bleef alleen met zijn 2 zoons achter. Een moeilijke tijd volgend want hij had altijd zijn vrouw achter hem die hem hielp en belangrijker nog, hem heel goed begreep. En nu was hij op zichzelf aangewezen. Zij heeft nooit geweten dat ze getrouwd was met een autist. Fred kwam daar na haar overlijden pas achter.
Gelukkig ik ben gewoon autist
Het eerst contact met Dolien was gelegd. Zij zocht contact met mij en het avontuur met Fred was begonnen. Fred had geen computer en typte alles uit op zijn oude Remington. Gelukkig had hij een goede vriend Wim die voor hem alles uitwerkte op de computer. Overigens, Wim is vorige maand 90 jaar geworden... De uitgetypte vellen gingen dus op de post naar Wim en ik ontving de hoofdstukken keurig in Word via de mail. De dochter van Wim is illustrator en heeft leuke tekeningen gemaakt voor in zijn boek. In 2016 kwam zijn eerste boek uit: Gelukkig ik ben gewoon autist.
Coronablues
Fred is hoogbegaafd. Als zoon van een melkboer in Bolsward kon hij goed rekenen, bovenmatig goed bleek later toen hij met cijfers ging werken. Hij heeft een biografisch geheugen, vergeet niets en heeft het vermogen om alle kennis en informatie met elkaar te verbinden. Hij declameert vaak prachtige zelfgemaakte gedichten, schrijft nog dagelijks op zijn oude Remington elke dag artikelen over nieuwszaken die hem raken, nu dus over de Taliban, over corona, hij noemt het zelf de Coronablues. Hij weet alles van Einstein en andere wetenschappers door de boeken en biografieën die hij heeft gelezen.
Gespreksgroepen
Voor Dolien Buijs bleef het niet bij die eerste ontmoeting. Ze nam Fred mee naar de gespreksgroep 55+ ouderen met autisme in Amsterdam. Een pilot met als doel ouderen met autisme in Amsterdam op te sporen, contact met hen te leggen om hun wensen op gebied van maatje en activiteiten te in inventariseren. Hen uit hun eenzaamheid halen. Daar kwamen toen zo’n 35 mensen, allen met een recente diagnose, uit. Zij kregen elk een maatje, maar nog belangrijker was dat ze vooral elkaar wilden ontmoeten omdat ze geen andere mensen met autisme kenden.
Dolien: 'Fred voelde zich daar op zijn gemak en herkende de anderen met autisme als bekenden, liet zijn boek zien en verkocht er regelmatig wel een. We startten met een kleine gespreksgroep bij hem thuis. Door de coronacrisis zijn de gespreksgroepen helaas gestopt. Regelmatig belt Fred met mij om te vertellen waar hij mee bezig is of over een tv-programma.'
90 jaar
Toen ik Fred leerde kennen was hij actief en goed ter been. Helaas is hij ook door het coronavirus getroffen. Hij is daarvan hersteld maar is nog wel snel moe. Een val van zijn fiets kluisterde hem aan huis maar ook daar is hij goed van hersteld. Afgelopen zondag, toen we bij hem op bezoek waren, las hij weer een prachtig gedicht voor, vertelde hij waar hij mee bezig was en wist hij alle actuele nieuwsberichten te vertellen en stak daarbij zijn mening niet onder stoelen of banken. Een 90-jarige die nog zo positief in het leven staat, zijn weg als autist vindt en zo begaan is met de wereld... een prachtmens! Ik ben dankbaar dat ik hem, en daarbij ook zijn vriend Wim heb leren kennen.