De kunst van in gesprek gaan is te luisteren en daar geen kleuring, geen oordeel, aan te geven. Maar dat is bijna onmogelijk. We vinden er altijd wat van. Uit die valkuil stappen is een hele toer. Dat begint met echt te kijken: want als je echt kijkt, zie je het. Als je echt luistert hoor je het.
Dan hoor ik wat iemand zegt, waar iemand zit, van waaruit iemand praat. Zonder mijn oordeel erop te plakken. Als ik kijk kan ik ook naar mijn eigen reactie kijken. Door die reactie te zien, kan ik zien dat de ik-kracht weer bezig is. Ik kan die reactie dan herkennen en vervolgens parkeren. Ik hoef er dan niets meer mee. Zo blijft de aandacht bij de ander. Dat zijn de eerste stappen die ik kan zetten.
Zo ben ik gaan zien dat mensen zich veel te veel zorgen maken over dingen die nog niet gebeurd zijn. Dingen die misschien wel gaan gebeuren. We hebben geen idee. We zijn dan bezig met: ‘Ja maar…’ ‘Stel dat…’ Dat noem ik toekomst denken dat heeft niets met nu te maken.
Hoe belangrijk om in het nu te blijven in plaats van vooruit te lopen op wat mogelijk kan gaan gebeuren.
Ik kwam een uitspraak tegen in het boek Bewustzijn spreekt van Ramesh Balsekar:
’Ik heb een vreselijk leven gehad. Godzijdank is het merendeel niet gebeurd’Mijn dochter Doris belt me: ‘Mama, ik voel me zo beroerd maar ik moet gaan werken. Wat moet ik doen?’ Ik zei: ‘Afzeggen en naar bed gaan’. Doris: ‘Ja maar dat kan niet. Ik heb het zo druk en heb geen enkele ruimte om het in te halen’. Ze heeft zich ziekgemeld en een week later heeft ze het ingehaald. Zo maken we ons te vaak onnodig zorgen. Dat doen we op ik-kracht. Ik-kracht zit altijd in het verleden of de toekomst. Later kon Doris zien dat dingen gebeuren, dat het niet anders is, dat we er geen invloed op hebben.