Als lezer ben ik gek op non-fictie boeken. Op verhalen van ervaringen van anderen. Ik vind het boeiend wat zij daarbij voelen, meemaken en de gevolgen die dit voor hun leven heeft. Het geeft mij soms herkenning en andere keren inzicht in wat dergelijke ervaringen voor mensen betekenen. Dingen om mee te nemen in mijn werk binnen de jeugdhulpverlening en gezondheidszorg. En dan sta je zelf opeens midden in een verhaal, dat anderen wellicht ook zal boeien. Een niet alledaags verhaal, waarbij diverse betrokkenen zijn met hun eigen emoties en beleving. Een verhaal over de adoptie van mijn kinderen. Bij het vinden van biologische familie is ook die familie zo ontroerd over dit verhaal dat één van hen mij zegt dat ik hier een boek over zou moeten schrijven. Ik een boek schrijven? Kan ik dat wel? Ik schrijf veel voor mijn werk en krijg van collega’s ook te horen hoe makkelijk ik schrijf, hoe duidelijk de observaties daarin zijn. Maar is dat wel hetzelfde als een boek schrijven? Boeiend is het verhaal zeker, en ook de moeite waard voor anderen om over te lezen. Ik besluit alles op te gaan schrijven. Al is het maar om mijn kinderen het complete verhaal voor te leggen. Zij hebben als klein kind niet geweten wat er allemaal speelt. Door het op papier te zetten, kunnen ze alle stappen die gezet zijn terug lezen. En als dat eenmaal vorm krijgt, begint toch die opmerking van het familielid te spreken. Zou het een kans hebben om als boek uitgebracht te worden? Tot nu toe heb ik niemand durven vertellen dat ik überhaupt gestart ben met het opschrijven van al die belevenissen, bang voor te hoge verwachtingen en het gewoon niet goed te kunnen doen. Maar ik besluit het toch te proberen, het verhaal is te bijzonder. Ik kom met die beslissing in een onbekende wereld: die van uitgevers. Natuurlijk gaat dat allemaal niet zonder slag of stoot. Veel uitgevers wijzen het zonder te lezen al af. Bij één uitgever wordt een deel gelezen en krijg ik goede schrijfadviezen om het geheel aan te passen. Maar daarbij zal het blijven. Ik kan met de adviezen wel verder en vind uiteindelijk toch een uitgever voor mijn boek. En dan ligt daar toch mijn boek, met onverwacht mooie recensies. Ons verhaal, te mooi om inderdaad niet te delen!