‘Je bent al maanden niet in het ziekenhuis geweest, dan gaat het toch hartstikke goed met je?’ Uitspraken die het alleen nog maar moeilijker voor me maken echt toe te geven aan mijn gevoel. Hebben ze gelijk? Stel ik mezelf aan? Moet ik stoppen met zeuren dat ik zo ongelukkig ben en geniet van het feit dat ik al maanden het ziekenhuis niet heb bezocht?
Het gaat toch goed met je?
Het loopt tegen het einde van het jaar. Mijn verjaardag, weer een jaar ouder, weer een jaar waarin er niets is veranderd. Naja, wel qua gezondheid natuurlijk, maar verder vrij weinig. Er is opnieuw niets terechtgekomen van mijn dromen en wensen, wéér een jaar verspeeld. Want zo voelt het voor mij. Daar waar iedereen in mijn omgeving relaties krijgt, gaat trouwen en samenwonen, in blijde verwachting is of sommigen al een minimensje in de armen dragen, ben ik niets verder dan vorig jaar, of dat jaar ervoor, of die drie jaar daarvoor. De tijd tikt door, mijn leeftijd gaat omhoog, mijn levenslust omlaag.
Toen ik wekelijkse ziekenhuisbezoeken moest afleggen, hadden de mensen begrip voor mijn verdriet en sombere dagen. De knuffels, positieve ‘kop op’ berichten stroomden binnen. Nu het lichamelijk goed gaat, gaan ze ervan uit dat die steun niet meer nodig is. Of dat echt is wat ze denken, weet ik natuurlijk niet, maar zo voel ik het wel. Soms laat ik doorschemeren dat ik het leven moeilijk vind, dat ik niet zo goed weet hoe ik het goede leven moet leven, of ik het goede leven nog kan leven. Want hoe moest dat ook alweer? Hoe word je gelukkig als je eigenlijk alleen maar kan kijken naar wat je niet hebt. Dat hetgeen wat je zo graag wilt, alleen bij anderen blijkt te lukken. De wereld zo ontzettend oneerlijk lijkt?
Ik weet het niet, ik weet het oprecht niet. Misschien moet ik maar niet zeggen hoe ik mij voel, dan hoef ik het ook niet uit te leggen… misschien voel ik het dan over een poosje ook zelf niet meer.
