Gevangen in mezelf  is een autobiografisch boek over het leven van Jolanda Berger. Een leven met persoonlijkheidsstoornissen zoals borderline en een eetstoornis. Met het schrijven van dit boek, stapt ze een grens over die ze altijd heeft gemeden. Een grens die voor haar niet veilig was. ‘Ik was toe aan verandering anders zou dit leven mij en mijn gezin fataal kunnen worden. Het schrijven van mijn boek Gevangen in mezelf, helpt me bij het veranderen, bij het in beweging komen om in stapjes de grens over te gaan. Om weer te gaan leven in plaats van overleven.’
Op haar tiende is Jolanda seksueel misbruikt. Het seksueel misbruik en het vele pesten in haar jeugd, hebben invloed gehad op haar verder ontwikkeling. De pijn en de angst voor het leven waren dusdanig groot geworden, dat zij mechanismen is gaan ontwikkelen om daarmee om te gaan. Zij heeft daardoor destijds een aantal psychische stoornissen gediagnosticeerd gekregen waaronder borderline en een eetstoornis. Stoornissen die ook nog met elkaar in conflict gaan, waardoor het herstel ervan extra bemoeilijkt wordt. Die diagnoses hebben haar meer duidelijkheid gegeven over haar denken en gedrag. Ze kan het daardoor beter plaatsen, verklaren en begrijpen, zo schrijft ze in haar boek Gevangen in mezelf.
Borderline
Borderline is een persoonlijkheidsstoornis. Een psychische aandoening waarbij je te maken hebt met grote stemmingswisselingen, heftige emoties, leegte en angst. Jolanda: ‘Ik heb er niet voor gekozen een borderline persoonlijkheidsstoornis te ontwikkelen. Het is me overkomen. Ik heb de stoornis, maar de stoornis is niet wie ik ben. Ik ben veel meer dan dat.’ Achttien jaar heeft ze gezwegen wat haar overkomen is. ‘De eerste keer dat ik schriftelijk mijn verhaal deed over het seksueel misbruik, dacht ik dat diegene die het zou lezen me nooit zou willen zien. Ik was niet waardig voor deze wereld.’
Haar stoornissen hebben ook effect op haar omgeving, partner en kinderen. ‘Ik heb een kanjer van een partner. Toen we kinderen kregen, leek alles even goed te gaan. Snel na de geboorte van onze eerste, ging het slechter met eten. Er was niets meer in mij om voor te zorgen. Weer ging ik te ver en viel te veel af. Toen ik zwanger was van de tweede, was ik nog in behandeling voor de eetstoornis. Maar het ging goed en al snel ging ik beter eten.’ Maar na de geboorte van haar tweede kindje, ging het mis. Goed mis. Jolanda had last van zelfbeschadiging, hoorde stemmen in haar hoofd, kreeg depressie na depressie. ‘Door mijn eigen ik, mijn angsten en problemen, maak ik niet alleen mijn leven kapot, maar ook die van mijn omgeving.’Â De stemmen in haar hoofd kreeg haar steeds meer in haar macht totdat ze geen regie meer had over haarzelf. Ze deed een poging tot zelfmoord. ‘Ik heb het overleefd, ik ben niet doodgegaan. Ik ben gevonden ergens buiten compleet buiten westen en vol van woede.’
Eetstoornis
Jolanda heeft ook een eetstoornis die haar al jaren in haar greep heeft. ‘Mijn eetstoornis was de hel op aarde voor mij. Ik wilde zo graag een appel eten, maar ik kon het niet, ik mocht het niet. Het niet eten van die appel, geeft energie, bruisende energie. Het geeft me kracht want ik kan die appel weerstaan. Ik ben leeg. Mijn maag is leeg. Leeg is niet zichtbaar, niet aanwezig. Door die leegte en de bruisende energie kan ik de wereld aan.’ Het leven heeft Jolanda pijn gedaan. En zolang zij die pijn voelt en niet nog eens wilt laten gebeuren, zit ze in het overlevingsmechanisme. Dat heeft zij nodig om door te gaan. En zolang ze daarin zit, zal de angst voor het eten van een appel blijven bestaan.’
Van overleven naar leven
Het overlevingsmechanisme is lang geleden ingesteld bij Jolanda. ‘Volgens mij heeft mij dat beperkt om mij op een gezonde manier te ontwikkelen. Maar het is niet meer nodig. Ik hoef niet meer te overleven. Ik mag er gewoon zijn. Het wordt tijd om te leven. Dat is waar ik voor strijd met mezelf. Ik kies nu voor het leven.’ Ze heeft de steun van haar partner, twee prachtige kinderen die ze wil zien opgroeien en goede mensen om haar heen.
Jolanda: ‘In mijn boek Gevangen in mezelf deel ik mijn persoonlijke ervaringen, mijn angsten, mijn kwetsbaarheid. In de hoop dat het ook anderen kan helpen zoals het mij geholpen heeft verder te gaan. Met vallen en opstaan heb ik erop leren vertrouwen dat ik het ga redden. Ik hoop door anderen het inkijkje te geven in het leven van een borderliner, dat ze meer begrijpen wat borderline is, voor zichzelf, hun partner of iemand voor wie ze zorgen. In de hoop dat het je lukt hun leven te veranderen en op zoek te gaan naar zichzelf.’