Toen wij ouders werden van een kind met andere kleur, was dat in het begin ook voor ons nog zichtbaar. We waren ons bewust van het anders zijn, van de nieuwsgierige blikken die we daarmee ook kregen. Maar na verloop van tijd valt dat weg en word je je soms opeens weer bewust van dit gegeven door een gebeurtenis of situatie. Zo had ik eigenlijk nooit moeite om onze kinderen weer snel in het vizier te krijgen in een speeltuin, zwembad of wat dan ook. Ik zag vrienden soms lang zoeken en stond daar nooit zo bij stil dat dit voor hen echt anders was. Verbaasd was ik soms wel, je wist je eigen kind toch wel snel te spotten? Tot ik met onze kinderen ging zwemmen in Ethiopië en daar merkte mijn kinderen nauwelijks terug te vinden in het volle zwembad met gelijk gekleurden. Tja, nu snapte ik zeker het verschil met onze vrienden in Nederland.

En dan die keer op een camping in Zeeland. Ook daar had ik onze jonge kinderen zonder moeite snel in het vizier. Tot er een grote familie arriveerde die net als onze kinderen donker gekleurd was. Meerdere meisjes leken nu op mijn dochter en opeens moest ik me gaan richten op kleding of andere kenmerken. Wederom een eyeopener. Maar net zo snel als ik het me daar weer even realiseerde, net zo snel kon die bewustwording weer verdwijnen. Dat dit voor andere bekenden om ons heen ook zo werkt, bleek wel uit een opmerking van een vriendin van mijn dochter. In onze gang hadden wij verschillende foto’s hangen, van ons allemaal op verschillende leeftijden. De vriendin, van ca 11 jaar oud, keek bij het weggaan met aandacht naar de foto’s. ‘Jeetje, Yesni’, zei ze, ‘jij lijkt echt op je moeder, ook als je naar kinderfoto’s kijkt’. Even moesten we schakelen, was dit een grapje? Maar nee, ze bedoelde het zeer serieus. Yesni bedankte haar voor het compliment en grinnikend liepen we later weer naar binnen. Kleur.. het valt anderen om ons heen dus soms ook niet meer op.