Toen wij ons in 1995 aanmeldden voor adoptie werd meteen duidelijk dat we hiervoor ook een oudercursus moesten volgen. Een gegeven waarover we bedenkingen hadden. Waarom zouden we zonder cursus wel ouders mogen worden van een eigen biologisch kindje en moesten we ons nu via een cursus bewijzen goede ouders te kunnen zijn? Met gemengde gevoelens gingen we dus naar deze cursus toe. Maar eigenlijk vanaf de eerste cursusavond voelde ik dat deze cursus terecht was. De cursus gaf ons met anderen de mogelijkheid om inzicht te krijgen in wat het betekende om een kind te adopteren. Zowel voor ons, als voor het kind. Het gaf ons de kans om ook met elkaar na te denken over hoe wij het gegeven van de adoptie mee zouden willen nemen in onze opvoeding en houding naar ons toekomstige kind. Maar je goed durven uitspreken in de cursusgroep bleek lastig. Iedereen voelde zich toch bekeken, het oordeel of jij wel door mocht als ouder moest nog komen. En dat gaf soms lastige momenten. Werkend in de jeugdhulpverlening wist ik als geen ander hoe groot de loyaliteit naar ouders was bij kinderen en hoe groot ook de rol van biologische ouders zou blijven spelen. Met verbazing hoorde ik tijdens de cursus een ander stel vertellen hoe zij hun kindje zouden vertellen dat de biologische ouders hem of haar kennelijk niet hadden gewild en dat hun kindje wel over die harde boodschap heen zou groeien. Hoe kon je er zo naar kijken? Met nog meer verbazing hield ik en alle andere ouders in de cursus de mond na deze opmerking. Je zag mensen denken en ongemakkelijk bewegen, maar daar was toch weer die onzekerheid, schroom, om niet te veel op te vallen tijdens de cursus en daarmee je kans op een positief oordeel te vergooien. Jammer, want zo had het niet hoeven zijn. We hebben voor onszelf zeker goede gesprekspunten meegenomen vanuit de cursus, maar het zou mooi zijn dit spanningsveld voor aspirant adoptieouders weg te halen, zodat het ook tijdens de cursus meer kan gaan leven.