In 1995 kozen wij voor adoptie. Een periode waarin adoptie nog veel werd uitgevoerd. We dachten na over de keuze, deden we hier goed aan? Een overdenking met ons tweeën, maar ook met mensen om ons heen en met aspirant adoptieouders tijdens de verplichte cursus vooraf. Die laatste groep was natuurlijk wel al beïnvloed door hun eigen keuze. En in hoeverre zouden mensen om je heen eerlijk zeggen dat ze hun twijfels hadden, wetende dat dit onze enige kans was om ouders te worden? Nu, 26 jaar later, ligt alle adoptie stil. Er blijken teveel misstanden in de adoptiewereld. Eerst wordt uitgezocht of adoptie nog zo te organiseren is, dat het op een eerlijke manier tot stand komt. En als dit lukt? Is het dan eigenlijk wel een goede keuze voor de kinderen zelf?

We worden wederom uitgedaagd hier een mening over te hebben. Maar durven we hier kritisch naar te kijken als adoptieouders? Je wilt immers je eigen kinderen geen onrecht aan hebben gedaan. Toegeven dat het eigenlijk niet de juiste weg is geweest, is dat niet veel te pijnlijk voor ons, voor onze kinderen? En toch moet het, ook voor de kinderen en afstandsouders in de toekomst. En voor onze eigen kinderen. Zij moeten zich veilig genoeg voelen om zich uit te spreken. Om hun kant van het verhaal te laten zien, om te mogen zeggen wat ze ervaren, missen, of juist gekregen hebben. Het geeft in de groep adoptieouders echter wel de nodige onrust. Men wil zich verdedigen, de kwetsbaarheid voor iedereen is af te lezen uit de reacties. Maar ook al blijkt adoptie geen goed fenomeen, zijn wij dan de schuldigen? Zijn ouders schuldig als ze via een eigen zwangerschap een kind op de wereld gezet hebben in een situatie die, zonder dat dit te voorzien was, later onhoudbaar blijkt te zijn? We hebben in beide situaties voor het ouderschap gekozen, vanuit een overtuiging dat we allemaal iets goeds te bieden hadden. Aan een eigen biologisch kind, of aan een kind dat elders in een kansloze omgeving leek te leven. Nee, als het uit goede overtuiging gedaan is, zijn we niet schuldig. Maar ja, we moeten kritisch blijven kijken waar deze keuze juist is (geweest) voor het kind. Ja, we moeten hierin de ervaringen en verhalen van alle betrokkenen meenemen. En ja, indien het niet positief blijkt, moeten we kritisch nadenken of dit wel door kan gaan. Hoe pijnlijk ook.