In de wereld van Thomas Nicolaas is er altijd meer vertrouwen in de individuele mens dan in systemen of regimes. Ook mensen in groepen zie ik vaak als bedreigend. Van individueel mens tot individueel mens kan er een waarlijke ontmoeting plaatsvinden die leidt tot begrip en nuancering. Met een mens die deel uitmaakt van een systeem, regime of groep is dat waarlijk ontmoeten moeilijker. In de Taliban zullen er best mensen zijn waarmee ik persoonlijk raakvlakken heb. Maar omdat ze onderdeel zijn van die groep  zal ik niet makkelijk de kans hebben om ze als mens te leren kennen. Ook de mensen die voor een opvangcentrum protesteerden tegen Afghaanse vluchtelingen zullen persoonlijk best raakvlakken hebben met sommigen van die individuele vluchtelingen, maar nu stond er een groep tegenover een andere groep en was er voor die ontmoeting van mens tot mens geen ruimte.

Zelf ben ik geen onderdeel van veel  groepen. Slechts van een business circle waar ik me al een vreemde eend in de bijt voel en van mijn familie en gezin. Dat laatste voelt vaak al ongemakkelijk. Met een gezin creëer je al een soort van groepsidentiteit die mij soms vreemd is. In een vorig leven was ik manager en door omstandigheden waren veel van mijn werknemers Jehova’s Getuigen. Een mede-eigenaar van mijn bedrijf was dat namelijk ook. Individueel best fijne mensen maar je merkt toch dat ze onderdeel zijn van een groep en ik nu eenmaal niet. Groepen pesten onbewust mensen die niet tot die groep behoren.

Nu ben ik een soort internationale zzp’er: consultant, leraar, trainer, schrijver. Eenzaam en alleen en ik heb zo te maken met allerlei groepen waar ik zelf geen deel van wil uitmaken. Met mensen die onderdeel zijn van een bedrijf of een andere organisatie, met mensen die gespecialiseerd zijn in een of andere professie, met beroepsgroepen zoals juristen, culturele consultants, schrijvers, docenten Nederlands, ondernemers heb ik niets. Ik heb niets met de beroepsgroepen en specialisten, maar met de mens in die groepen, als ze de groep verlaten en hun masker afleggen, heb ik vaak wel wat. Samen alleen zijn en nergens bij hoeven horen is voor mij  de hoogst mogelijke vorm van prettige gemeenschap.

Alles bij elkaar ben ik drie jaar in dienst geweest en die baan, fondsenwerver in een organisatie met mensen met een verstandelijke handicap, had ik toen ook nog zelf gecreëerd. Ik heb heel veel alleen gereisd en zo individueel mensen ontmoet:  homo’s, hetero’s, blank, zwart en ook mensen die leven onder verwerpelijke regimes. Je moet de mensen niet verwarren met het regime. In Rusland bijvoorbeeld wonen ontzettend aardige individuen en omdat ik alleen reisde heb ik ze uitgebreid kunnen ontmoeten. Zo ben ik er ook zeker van dat dat er tussen de Afghanen die nu naar Nederland komen, ontzettend fijne mensen zitten, die ernaar snakken om als mens gezien te worden en niet als vluchteling. Alleen als mensen zich los kunnen maken uit groepen, systemen en regimes. Als ze die kans krijgen en die kans nemen, dan zal er werkelijk ontmoeting en begrip en nuancering mogelijk zijn.

Thomas Nicolaas