Rianke Lubberding schreef het verhaal op van Mirella de Jong voor haar boek Het was zo stil in mij. Als vriendin heeft Rianke het verlies en rouwproces van Mirella van dichtbij meegemaakt. Ze zag welke impact het verlies, tot drie keer toe, had op Mirella. In dit artikel schrijft Rianke over het ontstaan van het boek dat ze voor een deel samen beleefd hebben.

Het begon bij onze vriendschap, die wonderlijk genoeg is ontstaan door het overlijden van Mirella’s eerste man. Ik realiseer me ineens dat dit precies 12,5 jaar geleden is geweest, een jubileum dus.

Hoe mooi is het dat wij dit jubileum vieren met het uitgeven van ons boek! Een boek dat we samen geschreven hebben en dat we voor een deel samen beleefd hebben. Ik heb wel eens tegen Mirella gezegd dat haar leven zo bijzonder is verlopen, dat je er wel een boek over zou kunnen schrijven. Er zijn veel lijntjes in haar leven die toevallig lijken, maar die grote gevolgen hebben gehad. Dat gegeven bleef mij intrigeren. Lange tijd bleef het bij een gedachte, maar op een dag werd het concreet. Ik had mijn baan opgezegd omdat ik er niet gelukkig van werd. Ik verwachtte dat ik snel iets anders zou vinden, maar dat viel tegen. Toen ging ik bij mezelf te rade wat ik echt graag zou willen doen. Dat was schrijven.

Inspiratie

Als kind schreef ik schriften vol verhalen en soms mocht ik een stukje voorlezen in de klas. Ik houd ook erg van lezen en ben vooral de Russische literatuur enorm gaan waarderen vanwege mijn studie Slavische talen. Dostojevski is mijn grote voorbeeld, vanwege zijn taalgebruik en de thematiek in zijn werken. Daarom besloot ik mijn passie te volgen en mij in te schrijven bij de Schrijversschool. Toen ik dit aan Mirella vertelde zei ze spontaan: ‘Wil jij dan samen met mij een boek maken over mijn levensverhaal waar ik de foto’s bij maak?’ Ik was direct enthousiast. Voortvarend zijn we aan de slag gegaan. We hebben een opzet bedacht waarbij we aan de hand van thema’s te werk zouden gaan. De ene keer was een foto de inspiratie voor het verhaal en de andere keer was het verhaal er eerst en zochten we er een passende foto bij. Het was een inspirerend proces. We zagen dat de foto’s in het begin donkerder waren en dat ze geleidelijk lichter werden. Vaak zagen we er ineens symboliek in die ons eerder niet was opgevallen. De foto vertelde het verhaal zelf al, het moest alleen nog opgeschreven worden.

Verwerken

Ik denk dat het maken van dit boek voor ons beiden een verwerkingsproces is geweest. Het is voor Mirella de afsluiting van een periode van rouw en verdriet en een manier om te laten zien dat ze er krachtiger door is geworden. Dat wil niet zeggen dat het verdriet er niet meer is, maar het hoeft je leven niet te beheersen. Ook voor mij was het een verwerkingsproces, omdat ik lang heb geworsteld met de vraag waarom dit alles Mirella is overkomen. Waarom treft het ene gezin veel meer leed dan het andere? Hoe kan ik dit onrecht rijmen met mijn geloof in God? Ik denk dat God niets te maken heeft met de ellende die iemand overkomt, maar alles met de kracht die iemand krijgt als hem of haar iets overkomt. Alle tekenen die in dit boek zijn beschreven zijn echt gebeurd en daarom geloof ik dat niet de dood, maar de liefde het laatste woord heeft.