Mark van der Kolk uit Emmen maakte op 6 maart 2017 een eind aan zijn leven. Zijn moeder Hetty schreef een boek over de drie zwaarste jaren uit het leven met haar jongste zoon. En over de periode daarna.
Mark is dood. Hij koos er zelf voor een einde te maken aan zijn aardse bestaan op 47-jarige leeftijd. Zijn familie bleef in diepe rouw achter. Zijn moeder, Hetty van der Kolk, schreef veel tijdens die drie zware jaren uit haar leven, voorafgaand aan Marks overlijden. Ze wilde inzicht krijgen in hoe het toch zover had kunnen komen met haar geliefde jongste zoon die alcoholverslaafd en depressief was. Na zijn dood las ze boeken over rouwverwerking, maar een boek waarin ouders hun verhaal vertellen na de zelfdoding van hun volwassen kind, vond ze niet. Dus besloot ze het zelf te schrijven in de hoop dat andere ouders in een vergelijkbare situatie daar wat aan hebben.
Dagboek
Het eerste deel gaat over de jaren voor Marks zelfdoding en hoe het zover heeft kunnen komen. In deel II vertelt zijn moeder, deels via dagboekfragmenten, hoe zij en haar echtgenoot het eerste jaar zijn doorgekomen, samen, maar ook individueel.
Mark gaat over ouders die hun volwassen zoon steeds meer met het leven zien worstelen en verdwijnen in zijn alcoholverslaving en depressies. Ze staan hem bij waar ze kunnen, maar gaan er op een gegeven moment zelf ook bijna aan kapot. Ze proberen hem los te laten, maar dat is eenvoudiger gezegd dan gedaan.
Hetty van der Kolk schrijft: De angst en de paniek die vroeger bij mij toesloegen, hebben plaatsgemaakt voor acceptatie dat het is wat het is: onze jongste zoon heeft de ziekte van drankverslaving en daarbij depressiviteit. Kan het nog erger? Maar ook: ons leven moet doorgaan. (…) Ook wij hebben een hele ontwikkeling doorgemaakt. Het leren loslaten, wat we moesten en niet konden. Als je wilt overleven moet je gewoon, anders kun je als ouders niet verder.
Twee suïcidepogingen mislukken, maar na drie jaar gebeurt alsnog waarvoor ze alsmaar vreesden.
Voetbal
Het boek is gepresenteerd bij de voetbalvereniging waar Mark een graag geziene begeleider was en bekend stond als iemand die anderen een luisterend oor bood. De schok bij de mensen die Mark hebben gekend, was dan ook enorm toen zijn overlijdensbericht kwam. Men kende hem als spontaan met altijd een lach op zijn gezicht en een schittering in zijn ogen.
Zijn omgeving zag meestal de spontane opgeruimde sportieve Mark, maar van binnen was er de hunkering om warmte, liefde en erkenning. Hij kreeg die genoeg, maar hij voelde het niet meer.
[Foto:Â Jan Anninga]